In gedachten zie ik je gaan
onrechtvaardig los gerukt
van kinderen en vrouw
je verloor zonder woorden
De pijn droeg je in stilte
met alle respect ben je gegaan
want tekenen waren er genoeg
je kon het alleen niet aan
Een gevecht tegen beter weten
wat je alleen wou dragen
het was jouw innerlijke strijd
je wilde geen medelijden vragen
Geen troosten en delen in je pijn
ik mocht je slechts verzorgen
de laatste avond heb ik je vastgehouden
je ging voorgoed naar een pijnloze morgen
H.J.: | Woensdag, november 09, 2005 01:29 |
Krijg het er koud van. weet niet zo goed wat te zeggen.Aangrijpend mooi dicht. troostknuffff H.J. |
|
Peter van der Linden: | Dinsdag, november 08, 2005 16:24 |
Een prachtig en ontroerend gedicht remie. Echt heel, heel mooi! Dikke knuf van, Peter. |
|
Will Hanssen: | Dinsdag, november 08, 2005 14:08 |
Ontroerend en heel erg rakend dit gedicht.. Knuf, Will |
|
erje: | Dinsdag, november 08, 2005 11:34 |
erg mooi, zelfs ik put er kracht uit liefs erje |
|
sunset: | Dinsdag, november 08, 2005 11:26 |
Voelbaar jou mee- en invoelend verdriet hier gedeeld met ons. Liefs en knuf, sunset |
|
Artifex: | Dinsdag, november 08, 2005 07:44 |
Pijnlijk mooi geschreven. Liefs, Artifex. |
|
Jan van Dord: | Dinsdag, november 08, 2005 07:42 |
Weer een hele mooie !! jan |
|
Lia : | Dinsdag, november 08, 2005 07:36 |
heftig... knuffie.. | |
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 08 november 2005 | ||
Thema's: |