zit in de tuin aan je te denken,
hoeveel vreugde je me kan schenken.
drink ondertussen mijn koffie op,
mijn gedachten staan op zijn kop.
ik denk met spijt,
waar is hij gebleven die tijd.
vaak spreken we elkaar niet meer,
en soms doet dat zeer.
in gedachten schenk ik nog maar een bakkie in,
want treuren heeft geen zin.
pak dus mijn pen en papier maar weer,
en zet mijn gedachten hierop neer.
door gestommel op de trap,
kom ik terug in de werkelijkheid met een klap.
mijn zoontje is wakker gewordenen roept zacht,
mama ben wakker en lacht.
zet in gedachten verzonen zijn badje op,
mijn gedachten staan werkelijk op zijn kop.
loop te denken waarom je er niet meer bent,
is het omdat je er bijna niemand meer kent.
mijn zoontje roept mam waar ben je nou?
en automatisch roep ik hier bij jou........
kijk ff op de klok en hoor de bel,
4 uur alweer wat gaat de tijd snel....
mijn gedachten zigzaggen door mijn hoofd,
en mijn benen lijken wel verdoofd.
heb totaal geen zin om op te staan,
en om uit de tuin te gaan.
nog ff een sigaretje om alles ff te vergeten,
en dan koken van het eten.
nou ik sluit maar eens af,
want als je dit leest zeg je die meid is maf.
en ik kan je geen ongelijk geven,
maar dit kun je in je gedachten beleven.
ondertussen loop ik naar binnen toe,
en voel me eigenlijk wel goed.
vaak helpt het wat op papier te zetten.
en darbij nergens op hoeven letten.
nou veel groetjes vel papier,
je doet me zoveel plezier.
bedankt dat je er altijd voor me bent,
jij bent de enige die mij het beste kent.