03-11-05
en dan kom je op een punt
waar je beseft dat je diep
gezonken bent en hoe hard je
dan ook zwemt de steen die
aan je voeten gebonden zit
houdt je onder het verstikkende
water,
je schaamt jezelf voor de
excuses die je maakte
zodat je zelf kon ontsnappen
aan de 'waarheid' die je
schepte, en leefde met de
schrale troost, dat niemand je blos
ziet,
waarom heb ik mijzelf
verdronken in de leugens
die ik geloofde, kon
ik mij niet realiseren dat
aan al het goede een
eind komt en mijn droomwereld
vervaagt?
switi lobi: | Vrijdag, november 04, 2005 09:38 |
Heel indrukwekkend gedicht....prachtig geschreven, liefsliefs, fijne dag! switi lobi | |
Auteur: Quando | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2005 | ||
Thema's: |