nooit bedacht
nooit kon ik bedenken
dat bergen zo hoog zouden zijn
en ik telkens onderweg
na een stevige klim
weer naar beneden glijd
elke keer zie ik lichtpuntjes
waarop ik me concentreer
zodat de dalen
minder diep lijken
dan ze werkelijk zijn
steeds weer zoek ik
naar een balans
zodat alle ellende
overschaduwd wordt
door geluk
Jan van Dord: | Vrijdag, november 04, 2005 20:56 |
Mooooooii jan |
|
Jacobs Ivan: | Vrijdag, november 04, 2005 16:44 |
Graaaag gelezen !! | |
erje: | Vrijdag, november 04, 2005 15:51 |
hoe verder je loopt hoe dichter je bij het lichtpunt komt. liefs erje |
|
m@rcel: | Vrijdag, november 04, 2005 13:29 |
gewoon recht vooruit blijven lopen en naar de lichtpuntjes kijken dan kom je er wel. Knuff m@rcel |
|
kriekske: | Vrijdag, november 04, 2005 13:26 |
bijt je vast... liefs |
|
Niniki: | Vrijdag, november 04, 2005 11:55 |
een put kan diep zijn, maar jij vindt beslist de ladder om er weer uit te klimmen! Knuffie Nini |
|
lommert: | Vrijdag, november 04, 2005 09:41 |
en altijd weer er zelf voor 'vechten'..prachtig gedicht xxliefs willem |
|
switi lobi: | Vrijdag, november 04, 2005 09:31 |
Vasthouden....die lichtpuntjes...liefsliefs...switi lobi | |
remie: | Vrijdag, november 04, 2005 09:31 |
blijf doorlopen...liefs Remie | |
Elze: | Vrijdag, november 04, 2005 09:07 |
doe bis 't echt wel laif |
|
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 04 november 2005 | ||
Thema's: |