geen bochten knarsen
waterige zandkastelen woelen als een
brei omhoog uit het slijkerige wad, geen vast
maar slechts een los sissend en ademend fenomeen
die ik in nacht ontwaar als grijze duiven
de stippen schrijven die ik verwacht
het is geen spel waar ik naar kijk, het is
enkel maar de aarde wat speelt met
het gerief en geeft het water waarde
die wij stilletjes haar ontnemen
geen bochten knarsen in de weg van het
dolend wad, het getij op en neerd en staat
niet stil – toch verdwijnt ook eens het water
omdat het van het verleden heeft geleerd
Elze
Mathilde: | Vrijdag, november 04, 2005 21:27 |
oh...dan is er voor mij misschien nog hoop! laten we het hopen! liefs, mathilde |
|
m@rcel: | Vrijdag, november 04, 2005 13:43 |
wat een prachtige poezie en zeer graag gelezen Liefs je broertje m@rcel |
|
Henk Knibbeler: | Vrijdag, november 04, 2005 13:13 |
dat verleden komt iedere 6 uur weer terug hoor Elze, dat blijft het strand herinneren aan alles wat het water mee heeft gebracht, eeuwig! groets, Henk. |
|
Niniki: | Vrijdag, november 04, 2005 11:43 |
Mooi Elze, graag gelezen. Knuffie Nini |
|
druppeltje: | Vrijdag, november 04, 2005 09:39 |
prachtige beelden, liefs druppel |
|
_Zonneschijn_: | Vrijdag, november 04, 2005 09:25 |
Weer zeer schitterend! Liefs |
|
lommert: | Vrijdag, november 04, 2005 09:16 |
prachtige Poezie..jawel willem |
|
switi lobi: | Vrijdag, november 04, 2005 09:08 |
Heerlijke beleving, zo prachtig geschreven...liefsliefs, fijne dag! switi lobi | |
wijnand.: | Vrijdag, november 04, 2005 08:04 |
mooi | |
remie: | Vrijdag, november 04, 2005 07:57 |
het wad ...zo mooi... evenals je gedicht...liefs Remie | |
Lia : | Vrijdag, november 04, 2005 07:53 |
heb je op ons hekje gezeten? hihi..kus, | |