Verstrikt in mijn eigen gedachten
Momenten bepalen hoe ik me voel
Niemand willen zien, maar ook niet alleen willen zijn.
Alles voelt zo dubbel, zo leeg, zo zonder enig doel.
Ik zou soms willen schreeuwen
'' Help me nou, ik red het niet alleen. ''
Zo'n enorme behoefte aan iemand die me even vast zou willen houden.
Me even beschermd, een arm om me heen.
Maar de angst om afgewezen te worden
Is zoveel groter dan het lef om te vragen om hulp.
Dus ik vecht alleen met mijn emoties en tranen
En doe of ik vrolijk ben en kruip in mijn schulp.
Het is zo moeilijk uit te leggen wat er spookt in dat hoofdje van mij.
Het draait maar rond in steeds dezelfde patronen
Het maakt me in de war, ik kan er zelf niet bij.