Soms sta je voor de spiegel..
je denkt eindeloos terug aan die tijd van toen..
die tijd die je openbaarde,
die tijd waar je zo naar snakte op momenten toen je bang was.
die tijd waar je ooit vanaf vroeg of jij het meemaken zal.
die tijd waar je van droomde als klein bang meisje in een donker hoekje van de kamer..
Je bent er nog..
het is nog steeds geen illusie..
maar je bent er nietmeer zoals ik je ooit zag..
op die ene speciale mooie manier..
Nu als ik je weer plotseling eventjes mis
staat de wereld weer eventjes stil..
Je weet niet wat je deed met mij..
met mijn ozo bange karakter.
mijn pijnlijke verleden
en misschien wel de illusies voor de toekomst.
Misschien was dat net je troef wel..
niet wetend, wat je deed met mij..
Vrienden weten het allemaal,
staan met zakdoekjes klaar indien nodig.
Maar ook langzaam worden die nietmeer nat.
Mijn tranen worden droog..
enkel littekens op mijn hart,
en vragen in mijn hoofd
blijven achter..
Je stoel is leeg in de kamer,
die jij ooit vulde.
Nu is ie leeg...
Het is je plekje nietmeer.
Maar je hebt wel een plekje ergens anders.
In mijn hartje..