Ik vraag me af wie ik ben,
wie ik ooit zal zijn.
Want tussen al die mooie mensen,
voel ik me zo klein.
Want mijn lichaam is lelijk,
in vrienden maken ben ik niet goed.
Hoe kan ik nou normaal zijn,
als niemand me vertelt hoe dat moet?
En wat zullen ze van me denken?
hoe kijken ze tegen me aan?
Zullen ze om me lachen,
of weten ze niet eens van mijn bestaan?
Waarom ziet geen jongen mij toch zitten?
ze kijken straal langs me heen.
Ze roddelen vast allemaal over mij,
want zo vriendloos als ik, is er geen.
Mijn leven lijkt een doolhof,
ik ben de weg steeds kwijt.
Ik weet niet wat ik doen moet,
en er is ook niemand die me leidt.
Ik lach weinig in mijn leven,
zonder vrienden, zo alleen
Wat is er nu toch mis met mij,
Ben ik dan zo gemeen?
Soms kijk ik in de spiegel,
en huil mijn ogen rood.
Dan denk ik soms toch even,
waarom was ik nu niet dood?
In een plekje van mijn hart,
is de tijd stil blijven staan.
Jaloezie is blijven hangen,
en hoop is er vlug vandoor gegaan.
sunset: | Woensdag, oktober 19, 2005 10:53 |
Je moet eerst van jezelf leren houden, jezelf aanvaarden. Pas van daaruit kun je ook van anderen houden. En anderen van jou. Liefs en warme knuf, sunset PS: Ik deel graag met jou één van mijn gedichten van gisteren als antwoord op dit droef tonende, delende, verlangende van jou Zelfreflectie ------------- Waar schaduw zich tot beeld gebogen en vleugels zich in storm bewaren de woorden altijd nog gelogen omhelst de chaos de gevaren Verbrand |
|
Sifra.K: | Woensdag, oktober 19, 2005 10:40 |
Mooi geschreven... 'Ken jezelf dan ken je de wereld' Je bent prachtig wie je bent, lach elke dag, schrijf de punten waarvan je denkt toen ik dat deed voelde ik mij echt goed. Vrienden maken gaat vanzelf. Wees vooral jezelf! Sterkte & liefs, Sifra |
|
Auteur: dela | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 19 oktober 2005 | ||
Thema's: |