Kwam even voorbij
de nacht gaf een schittering weer
in een dankbare invloedssfeer
kwamen door het donker lichten
bogen zich over het veld in ruste
O, die nacht dat de hemel kuste
en zich tot niets verplichte
ik voelde het alles zo alleen
om me heen de aarde in steen
de lichten schenen voor mij
een rust die niet te verklaren was
maar teruggeworpen werd in de pas
mijn totale vrede kwam even voorbij
willem
Fata Morgana: | Zondag, oktober 16, 2005 23:30 |
Dat zijn geluksmomenten, ongrijpbaar maar zo dichtbij, liefs Fata. |
|
psych: | Zondag, oktober 16, 2005 14:08 |
poëzie...heerlijk | |
Klaes: | Zondag, oktober 16, 2005 12:29 |
poetische verfijning groet/klaes |
|
Lia : | Zondag, oktober 16, 2005 11:49 |
wat een geweldig stukje poëzie...om rustig van te worden.. fijn gevoel Willem.. kus, Lia |
|