een enkeltje met reductie
op een reis naar zelfdestructie
er lijkt geen terugweg meer
of is dit alleen een periode waar ik van leer
tikkende klokken zeeën van tijd
gedachten als malende molens spijt
storm in mijn geest en ziel
gedachten die draaien als een reusachtig wiel
terugzoeken naar geluk
waarom kapot waarom stuk
af en toe een ver lichtje in het duister
hoopvolle woorden waar ik naar luister
een aardbeving heeft een kloof gemaakt
tussen verstand en gevoel mijn ziel was bewaakt
stabiel en krachtig
nu fragiel en onmachtig
alle eenheid is kwijt moeilijk te lijmen
welke weg als verstand en gevoel niet rijmen
het is tijd voor de terugreis wees wijs
mezelf oppikken niet meer laten verstikken