Voorbereid op pijn.
Nog niet overtuigd dat liefde goed kan zijn.
Twijfels en gedachten gaan op en neer.
Herinneringen aan anderen komen steeds weer.
Schuldgevoelens komen bij mij opspelen.
Ik wil wel maar kan deze woorden niet met jou delen.
Waarom kan ik nou niet denken, denken aan jou alleen.
Waarom spoken de herinneringen aan die ander nog door mij heen.
Ben ik jou nu wel waard?
Je bent zo lief voor me, ben op mezelf zo kwaad.
Waarom kan ik toch niet denken, alleen aan jou.
Ben alles nu even kwijt, wat moet ik nou.
Jij bent zo lief, voor mij zo goed.
Nu weet ik even niet wat ik met mijn gedachtes en gevoelens aan moet.
Ik slaap met jou, al enkele nachten.
Toch steeds die ander in mijn gedachten.
Het is oneerlijk, ik voel me zo gemeen.
Misschien gaat hier enkel alleen wat tijd overheen.
Dat de tijd mijn gedachtes aan die ander zullen verslijten.
Want nu knaagt het zo aan mij en kan niets anders doen dan mezelf verwijten.
Je hebt zoveel liefde die je mij wilt geven.
En ik wil er ook echt langer voor je zijn dan even.
Ik hoop dat de gedachtes aan die ander zullen vervagen.
Want het is jij waar ik aan wil denken alle dagen.