“Wil je evenveel van me houden als mama van me deed?”
Voorzichtig legt hij me op het grote bed
Je kleed je vlug uit en laat je kleren liggen
Je trekt je pyjama niet aan en schuift zo onder de lakens.
Plots trek je me tegen je aan.
Ik weet niet wat je wil.
Het doet pijn!
“Nee, papa!” probeer ik nog.
je doet me pijn!
“Je ziet me toch zo graag als mama me zag?”
Tussen mijn benen is het vies en kleverig…
Laat me los!
Je zit op men buik
en ik weet wat er gaat gebeuren.
“lig stil verdomme, ik heb je niet gemaakt om gelukkig te zijn!”
zijn woorden rijten als glasscherven in mij…