Het beeld van twee geliefden
Dansend in de romantische kleuren
Van vallende herfstbladeren
Die de tedere uitingen opfleuren
De zachte dauwdruppel
Waarin de herfst weerkaatst
Is de nevel van de ochtend
Dat op een blad is geplaatst
Een laatste zonnestraal
Dat liefdevol wordt bemind
En een warme ontvangst krijgt
In de armen van een kind
Het geluid van vogels die fluiten
Dat tot diep in de ziel weerklinkt
Van de vrouw op het bankje
Dat huilend in haar verdriet verdrinkt
Het briesje van de wind
Dat door de haren van een schrijver streelt
Is als een helder woord van een gedicht
Dat hij met niemand deelt
Dat zuivere gevoel, bij een wonderlijke gebeurtenis
Dat als een vallend blad zo je hart in zweeft
Dat is nou het gevoel van de herfst
Waaraan iedereen zich zonder twijfel aan overgeeft