Brief van (de) Rome(inen)
Mijn vriend, de dood leeft hier
nog feller als hij ooit gedaan
dat werd mij gisteren duidelijk
toen ik ontzetting in gezichten las
het is het einde van ’t bestaan
Van mensenzee omgeven
zag ik een lijk op straat
en, moge God het mij vergeven
het was Hij zoals ieder Hem gekend
die ooit een beeld van Hem gezien
met weelderige baard en in Zijn ogen
naast oneindig diepe liefde
ook tranen van verdriet misschien
Ik zag Hem liggen op het plein
voor onze kerk, de schitterende basiliek
en in de ogen van ’t gepeupel
zag ik een pijn, een wilde haat
men wil hier elke geestelijke doden
de paus en alle kardinalen
zijn naar de windstreken gevlucht
uit angst dat dood hen ook komt halen
Ik ben echt bang mijn vriend
dat alles wat wij ooit gezegd, gedaan
en meer nog wat door ons verzwegen
nooit meer vergeven wordt
dat God nu zelf de rekening komt halen
die wij in eeuwen onbetaald
toen wij vergaten dat Hij liefde, mededogen was
en nu is daarvoor tijd te kort
Te groot de schuld
door onze leugenachtigheid
en ook gebrek aan naastenliefde
waar kinderen stierven door een echte honger
of zelfs in moederschoot aan aids bezweken
en wij het Rome heel profaan gelaten
nu komt de tijd voor ons
dat wij de duivel zijn tribuut betalen.
**********
sunset 07-10-2005
**********
unicornkim: | Vrijdag, oktober 07, 2005 19:16 |
Sunset, wauw, heel erg mooi geschreven! Liefs Kimberley |
|
Janette Scharenborg: | Vrijdag, oktober 07, 2005 16:07 |
met open mond gelezen, is een schitterend stuk pozie op zijn best. Prachtig gewoon weg prachtig. Veel liefs Janette | |
Kuijlemans F.: | Vrijdag, oktober 07, 2005 13:32 |
Werkelijk fantastisch! Weinig woorden zullen ooit zo lovend kunnen zijn om enige waardering te geven, ik waag mij daar dan ook niet aan en zal stil genieten van waartoe uw handen in staat zijn. En stil huiveren voor Rome en daarmede voor onszelf.. Van dit schrijven kan ik dronken worden F. |
|
m@rcel: | Vrijdag, oktober 07, 2005 13:20 |
een schitterend stukje poezie prachtig geschreven Sunset Liefs m@rcel |
|
*anneke van dijk*: | Vrijdag, oktober 07, 2005 08:22 |
het ergste wat de mensheid aan te rekenen valt is dat wat ze niet doen: hongerende kinderen van de dood redden. er worden zoveel oorlogen gevoerd in naam van God; als al die energie gestoken zou worden in hongerende en zieke mensen, dan zag de wereld er echt anders uit!! Zo voelt jouw gedicht.... namasté en espavo, Anneke |
|
poky: | Vrijdag, oktober 07, 2005 07:23 |
Hoop dat het niet zo zal zijn,maar misschien leven we te dikwijls met oopkleppen op,heel graag gelezen,poky | |