Kus me tot het kraaien
Jouw kussen bedekt mijn huid
verwarmt diep van binnen
ik beloon je met geluidjes
die jou tot meer aan zetten
Ik veranker met jouw mond
die mij doet huiveren
jouw handen dijen strelen
geduld heb ik niet meer
Je grijpt mijn hand
en neemt me mee
naar een andere wereld
ik stort mij in deze liefdeszee
Waar nu diezelfde lippen
vlammend verder zullen gaan
waar twéé lichamen zullen versmelten
tot het kraaien van de haan
| Fata Morgana: | Vrijdag, september 30, 2005 23:06 |
| Gloedvol gedicht, waarbij ik toch hard in de lach schoot want mijn haan kraait soms midden in de nacht, groet Fata | |
| m@rcel: | Vrijdag, september 30, 2005 14:18 |
| heel mooi geschreven en zeer graag gelezen Liefs m@rcel |
|
| L.Bert: | Vrijdag, september 30, 2005 12:32 |
| Wat een heerlijke fictie! En wat een dijk van een titel bij dit gedicht: Kus met tot het kraaien. Dat wordt tenminste een kraai-duet, misschien zelfs -trio. Kraai ze!! | |