Dit heb ik genaakt naar aanleiding van ’Goudkorrels op mijn huid’ van 28-09-2005 op Het Schrijvertje.
Het was een herinneringgedicht van KatOna naar aanleiding van vijfjarige overlijdensverjaardag van haar zoon met de vraag om suggesties.
En bij nadere beschouwing kan het een troostgedicht zijn voor eenieder die er behoefte aan heeft.
warme herinnering
goudkorrels in het zand
herinneren de stroom van tijd
voor Zij jou meenam naar Haar land
wanneer de dagen duister
graaf ik niet tussen gisterenpagina's
ik ben dan enkel stil en luister
maar waar de dagen in een zonnewarmte leven
daar glinstert elk gedacht aan jou mij als een parel op de huid
jij hebt er mij zoveel gegeven
en de betrachter wordt door schittering verblind
en sluit zijn ogen zacht
als hij herinnert zich jouw lach, jij mensenkind.
**********
sunset 28-09-2005
**********
Mathilde: | Donderdag, september 29, 2005 22:25 |
wat geweldig mooi.... knuf, mathilde |
|
switi lobi: | Donderdag, september 29, 2005 15:37 |
Ook ik vind hier troost in lieve sunset, dank je wel.....liefsliefs switi lobi | |
lovegirl: | Donderdag, september 29, 2005 13:30 |
dit is zeker een mooi troostend gedicht van je Sunset knuff veel liefs lovegirl |
|
Lia : | Donderdag, september 29, 2005 12:28 |
troostrijk verwoord...knuffie.. | |
Irdana: | Donderdag, september 29, 2005 12:23 |
teder en gevoelig verwoord * met groet Irdana |
|
Niniki: | Donderdag, september 29, 2005 11:30 |
Erg mooi, Sunset. Knuffie Nini |
|
maria : | Donderdag, september 29, 2005 11:08 |
ontroerend liefdevol liefs, maria |
|
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 29 september 2005 | ||
Thema's: |