Het tedere blonde meisje langs de wateroever
Water druppelt langs haar wangen
De natuur troost haar, minder bedroevender
Langzaam druppelen er meer tranen langs haar wangen
De wereld om haar heen zo intens ongelukkig
Mensen ontweken haar en keken door haar heen
Zielrakende pijn raakte haar vernuftig
Keer op keer voelend die pijn door merg en been
Glimlachen als schijn voor de crack binnenin
Niemand om haar te troosten, zij zo zielig en alleen
Proevend het zout op haar lippen, heeft het leven nog wel zin
Het leven doet haar zo zeer, sommigen zijn zo gemeen
Leven voor de toekomst is iets waar zij niet naar verlangt
Verscheidene keren heeft ze het geprobeerd, bedacht
Het rode bloed stromend via het gras over de waterkant
Niemand die haar terug heeft gezien, zij, altijd veracht