Woorden schieten tekort als je elkaar wil troosten,
Woorden die je wilt zeggen, maar stil uit je mond komen,
Één traan glijd zachtjes over je wang,
Je probeert nog iets te zeggen, maar je woorden worden zwakker en verdwijnen in de ruimte.
Geschokt haal je voor de laatste keer adem,
Knipoogt nog voor een laatste keer naar mij,
Een laatste zwakken glimlach verschijnt op je gezicht,
Zachtjes sluit je je ogen,
De borstkast nog een keer heen en weer,
Maar daar houd het op, alles is stil,
Je hart is gestopt met kloppen,
Je hersen gaan langzaam dood,
Het kleine levensvlammetje dooft langzaam in je hart,
Maar de mooie en sterke herinneringen niet,
Bij je laatste avond thuis in de kist,
Durfde ik niet naar je te kijken, bang hoe je er uit zou zien,
Maar ik wou toch afscheid nemen en keek over de rand,
Samen met z'n allen hielden we een avondwaken als laatste eerbetoon,
Op de dag van je begravenis kon ik niet uit mijn woorden komen,
Langzaam en schokkend werden ze zwakker en verdwenen in de volle zaal,
Nog één laatste groet, zo hoort het eenmaal.
( Ik heb dit gedicht geschreven omdat ik er heel erg mee zat dat mijn opa drie jaar geleden is gestorven. Ik had daar veel moeite mee,
maar nu gaat het een stuk beter! )
Lievelingetje45: | Donderdag, september 22, 2005 21:39 |
Zeer schitterend verwoord! Iemand moeten afgeven door de dood is altijd een moeilijke weg maar de mooie herinneringen blijven voor altijd van jou! Liefs |
|