Mijn gevoelens
zijn moeilijk te omschrijven..
Het lijkt een beetje op een koelkast.
Koud van binnen en warm van buiten.
Ik denkt: Als ik me maar gelukkig gedraag merken mensen het ook niet.
Maar er zijn mensen die dat kunnen zien,
mensen die je goed kennen.
Van binnen en van buiten.
Ze willen er dan voor me zijn en proberen me te helpen.
Ze stellen vragen over wat er is.
Ik wil het wel vertellen,
maar kan het niet.
Ik weet het zelf niet eens.
Ik zit zelf al in de knoop met me gevoelens.
Weet niet eens wat gevoelens meer zijn.
Ik heb er nu zoveel tegelijker tijd.
Ik moet er eerst zelf achter komen!
En als ik daar achter ben.
Wil ik het hun vertellen!
Maar geef me eerst de tijd om daar achter te komen.
~Dank je wel meiden~
~Dat jullie er voor mij willen zijn~