De Glimlach van de Wind
Ik kijk om me heen,
Er is niemand te zien.
Waarom rijdt er niemand, vraag ik me af,
Op de asfalten weg die naast me ligt?
De stilte maakt me nerveus,
Het is bijna angstaanjagend.
Maar dan komt die lieve stem,
Die me vertelt dat alles goed zal komen.
Ik voel een zacht briesje om me heen,
En opeens is de stilte weg.
Het is net alsof de stilte vol leven zit,
En me omarmt en geruststeld.
Dan voel ik de grond onder m’n voeten verdwijnen,
Als ik door dat ene briesje wordt opgetild.
Ik voel me vrij, zorgeloos,
En ik glimlach naar de lucht die op me neerkijkt.
Dan wordt ik plotseling wakker,
De glimlach zit nog op m’n gezicht.
Maar ik voel me nog steeds gelukkig, comfortabel,
Iets wat het gewicht op m’n schouders doet verlichten.