nog steeds Italië (Al kon het overal staan)
jij stil oud huis
jij stil oud huis, en met je tuin
waarvan de bomen bijna bladerloos
al komt het groen weer aan de takken
zoals de jaren in het land
jouw muren oud verweerd
en venster blind, jij onbewoond
wil ik jouw zwijgen horen
de tijd die jou ‘t verhaal geleerd
van ieder mens die hier gewoond
uit hoop geboren door een paar
dat jou nog steen voor steen gebouwd
en balk na balk geplaatst
was jij een thuis voor ieder jaar
dat zij hier mochten wonen
in dagen die gelukkig waren
maar ook in droeve tijden
want leven kent naast schommelwieg
ook toch de dood zijn baren
ik vlei mij dicht tegen jouw deur
het welkom staat gegrift in het arduin
van dorpel bijna weggesleten
en zelfs jouw dak reikt niet meer aan kruin
van bomen die jij weet geplant
in tijden die voor altijd weggegleden
ik voel jouw hunkering in mijn hand
naar weer het stromen van vers bloed
en bijna was ik toen gebleven.
**********
sunset 16-09-2005
**********
J.H. Vergne: | Zaterdag, september 24, 2005 14:33 |
voor de bewoner van toen een mooie herinnering groetjes |
|
Fata Morgana: | Vrijdag, september 16, 2005 23:42 |
Heerlijk om te lezen, oud en verweerd bouw jij weer op, laat verleden zo intens weer leven, liefs Jolanda |
|
lommert: | Vrijdag, september 16, 2005 23:39 |
prachtig gedicht....verleden zo mooi verwoord..indenkbaar willem |
|
Dirk Hermans: | Vrijdag, september 16, 2005 19:16 |
zeer mooi groetjes Dirk |
|
m@rcel: | Vrijdag, september 16, 2005 19:01 |
prachtig beeldend geschreven en graag gelezen Liefs m@rcel |
|
Sunflower Ria: | Vrijdag, september 16, 2005 18:37 |
Jij voert me mee terug naar de tijd,die ik was kind naar mijn ouderlijk huis mijn thuis stil denk ik met het lezen van jouw gedicht doe ik mijn ogen dicht, en zie stilletjes de grote appelboom en de oude houten schuur en de verweerde ruiten altijd spelend in de houten schuur tot ons tweede thuis gemaakt,kralen rijgend eten koken met eierenkolen en briketten op het vuur ik even terug in de tijd je nam me mee naar mijn ouderlijk thuis stil denk ik eraan voel een traan | |
Kuijlemans F.: | Vrijdag, september 16, 2005 18:15 |
Inderdaad, de stilte die daar was en het verzwijgen van wat wij deden, heeft mij lang genoeg geteisterd, maar helaas ik kan er weinig aan doen. De mogelijkheden vrijuit te surfen over dit digitale wereldje is mij zeer beperkt. Kan enkel thuis nog werken aan de schrijfkunst, geen cafe, geen tijd, en heb slechts mijn werk om te kunnen posten. Ik merk het aan mijn vaardigheid, aan mijn verbeelding en aan mijn hart. De rust doet mij geen goed.. de stilte schenkt mij niet het genoegen, want ik verlie | |
moonwoman: | Vrijdag, september 16, 2005 16:51 |
van hetzelfde,soluto,een lekker rode italiaanse rose gaat er altijd wel in!mooi gedicht trouwens! lieve groeten |
|
switi lobi: | Vrijdag, september 16, 2005 15:57 |
Ik kan het me helemaal voorstellen, liefsliefs switi lobi | |
Cora (zij): | Vrijdag, september 16, 2005 15:47 |
Salut!! Proost! Cheers! (nu echt ff halen he, die wijn) Fijn weekend, en Lia, extra knuff van mij (shit ik haat dat woord, knuff, kunnen we niet iets anders verzinnen?, hug dan maar? |
|
hiljaa: | Vrijdag, september 16, 2005 15:38 |
ik zit hier ok me een pint! knufliefs--hiljaa-- |
|
Lia : | Vrijdag, september 16, 2005 15:36 |
oh jee...twee dronken vrouwen dadelijk.. haha..ik had het ff nodig.. heftige dag gehad... slik..knuf.. | |
Cora (zij): | Vrijdag, september 16, 2005 15:34 |
met bewondering gelezen, mooi zeg, ik ga ff nog een paar flessen wijn halen, ik las net dat Lia aan een wijntje zat, wil ik ook ;-) | |
Auteur: sunset | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 16 september 2005 | ||
Thema's: |