Het licht schijnt fel
Mijn ogen knijpen
Pijnlijk zo voelen ze aan door het harde wit,
wat mijn pupillen binnen komt
Mijn keel wordt dichtgeknepen"
De hand er omheen ontneemt me verse lucht
Adem kan er niet in of uit
Ik duizel
Gedachten vliegen langs
Een film loopt in mijn hoofd
Ik wil nog niet gaan
Het is nog te vroeg
De hand laat los
Ik val op de grond
Half hoestend komt er weer lucht in mijn longen
Opluchting en haat mengen zich
Hoop om nog te mogen leven,
overwint het negatieve
Ik sta op en probeer mijn rug te rechten
Mijn tijd is nog niet gekomen
Nog niet uit het veld geslagen,
ga ik door tot mijn tijd werkelijk komt om heen te gaan
L.Bert: | Vrijdag, september 16, 2005 23:51 |
Boeiend gedicht. | |
Mig: | Vrijdag, september 16, 2005 22:38 |
chocaatje...mooi gedicht...en uit het veld laten slaan kan altijd nog...ga door met dichten...Mig | |
psych: | Vrijdag, september 16, 2005 22:34 |
sprekend echt, althans zo voel ik het ...heel goed neergezet laifs,,,elze |
|
m@rcel: | Vrijdag, september 16, 2005 19:17 |
heel,heel mooi en graag gelezen Liefs m@rcel |
|
Cora (zij): | Vrijdag, september 16, 2005 15:13 |
Mooi gedaan, met bewondering gelezen. Gelukkig fictie maar toch, hersenkronkels zal je genoeg hebben denk ik. |
|
Sifra.K: | Vrijdag, september 16, 2005 14:54 |
Mooi, Toch een verborgen boodschap, die ik stiekem even tot me neem... Liefs, Sifra |
|