Mag ik even zeggen dat het me spijt?
Van al die dingen die ik heb gedaan.
Maar het is zeker te laat,
je bent al weg gegaan.

Het spijt me van al die dingen die ze zeiden.
Ik had nooit mogen roddelen bij het paardrijden.
Het spijt me, het lekte uit.
Maar daar nam je geen genoegen mee en verhuizen was je besluit.

Nu zit ik hier op mijn kamer, wangen vol tranen en alleen.
Ik probeer een brief te schrijven, maar het papier is door weekt.
Het enigste wat ik heb, zijn onze herinneringen om mij heen.
Het spijt me, beëindig ik mijn brief, het is maar dat je dat weet.

Verslagen leg ik mijn pen neer en luister naar de vogels die fluiten.
Ik glimlach even als ik aan een herinnering denk,
wij tweeën lekker buiten.

Als ik geweten had dat ik je zoveel pijn kon doen, dan zou ik het nooit gedaan hebben.
Maar altijd is dat makkelijk praten, ik zie je niet meer.
Je was mijn beste vriendin, mijn maatje,
maar je bent nu weg en dat doet mij zeer.

Een keer heb je gebeld, maar toen was ik niet thuis.
Je maakte je erge zorgen en kwam toen snel naar mijn huis.
Ik was in de tuin en keek om toen ik je zag staan.
We omhelsde elkaar en ik besloot je nooit meer te laten gaan.