omhult door zwarte genegenheid
wandelen we de laatste keer samen
door dit leven, dat nog verder
moet lopen, als ik terug bij je ben
tientallen traanogen zijn op me gericht
maar lijken niet te voelen enkel te vragen
-breekt ze of houdt ze stand-
ik wil je niet loslaten, nu nog niet,
het is te vroeg
stilletjes zak je in de grond
en bij ieder hoopje aarde dat
op de eikenhouten kist belandt
voel ik mezelf in elkaar krimpen
doch jouw warmte in me nestelen
Auteur: druppeltje | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 10 september 2005 | ||
Thema's: |