Ze begrijpen niet in wat voor wereld ik heb geleefd.
Ze weten niks van wat ik heb beleefd.
Ze kunnen niet zeggen dat ik jou geen vrijheid geef.
Hoe kunnen zij oordelen hoe ik met jou leef?!
Ze weten niks en volgens mij weet je dat zelf ook niet.
Ik wil geen pijn meer en ook geen verdriet.
Maar achter me rug lullen en denken pik ik niet.
En als je het zelf ook vind waarom maak je er dan geen einde aan?
Wat is voor jou dan nog de rede dat je me ziet staan?
Soms weet ik gewoon echt even niet wat ik met je aan moet.
Omdat je soms gewoon zo raar doet.
Maar dat je geen vrijheid krijgt is niet waar.
Dat er zoiets gezegd word, vind ik zo raar!
Praat met mij over je problemen en niet met hun.
Want ik hou toch wel van je, door dik en dun!