Wees niet bang om jezelf te zijn,dat zei iemand
eens tegen mij.
Maar ik kan het nog steeds niet,heb het nog steeds niet geleerd.
Vraag me vaak af wat doe ik toch verkeerd?
Ben er altijd voor anderen.
Bied altijd maar weer die schouder en dat luisterend oor.
Komen vaak naar me toe met hun problemen.
Maar als ik eens verdrietig ben,zijn ze opeens verdwenen.
Ben altijd bezig met anderen te plezieren,en te behagen.
Je hoorde mij niet klagen.
Was altijd bezig met wat zullen ze van mij denken.
Terwijl ze me nu nauwelijks aandacht schenken.
Ik wou iedereen te vriend houden,schonk ze altijd mijn vertrouwen.
Maar ik maak mezelf hier doodmoe en teleurgesteld mee.
Want als het goed met ze gaat hoor ik niks,nog geen kaart.
Dan besta ik simpelweg niet.
Van sommige vrienden heb ik alleen maar verdriet.
Dus wat ik hier ga zeggen doet misschien wel zeer.
Maar ik doe het niet meer!!!!!