De Wandeling
De dag breekt aan het wordt langzaam weer licht
De morgen is gehuld in een grauwe nevel net als in jouw hoofd.
Je gaat uit je bed en geslapen heb je niet zo best.
Je strompelt de trap af naar de keuken en hier wat koffie gezet.
Je bent zo futloos en ook zo moe,je zit gevangen in jezelf.
Na heel wat aarzelen denk je ik ga naar buiten voor ’n wandeling,
maar weet niet of ik dat echt wil?
Je loopt wat doelloos weg van huis en op een kruising van paden
ga je een willekeurige richting uit!
Bij een bosrand aan gekomen loop je langzaam verder het bospad in.
Grote dikke bomen staan aan beide zijden mooi in een rij,
hoe meer ik er naar ga kijken
wordt het alsof het boze mensengezichten lijken, die mij aan aankijken.
Maar de bomen zijn toch echt mooie eiken.
Dit maak me angstig en denk wat doe ik hier
en raak in paniek en denk ik moet hier weg!
Met versnelde pas loop ik angstig snel in de richting waarvan ik gekomen was.
Na enige tijd lopen nader ik weer de straat
en voel dat het nu langzaam weer iets beter gaat.
Weldra nader ik nu mijn huis,ik denk gelukkig weer veilig thuis.
De wandeling zonder doel,
de klok wijst half elf en je zit weer thuis gevangen in jezelf.
Geschreven door
een anonieme schrijver
die het zeer moeilijk heeft
ana (stacia): | Zondag, oktober 30, 2005 13:45 |
Het blijft schitterend. Of wordt zelfs nu nog specialer omdat ik weet dat het uit een intense beleving komt. Veel liefs ana |
|
herfstblad: | Donderdag, augustus 18, 2005 19:24 |
gevangen in je huis hoeft niet zo erg te zijn als je zelf de bloementjes er neerzet jezelf kleurig door het leven bekijkt en niet denkt aan wat andere denken jij bent wie je bent en dat kan niemand veranderen sterkte tinkie |
|
ana (stacia): | Woensdag, augustus 10, 2005 23:06 |
Wat maakt me nu het meest sprakeloos ? Het gedicht van deze man of de slotzin. Beide verdienen een woord van warmte wat ik je hierbij graag meegeef. liefs ana |
|
psych: | Woensdag, augustus 10, 2005 15:18 |
zo,, erg voelend,, liefs ,,elze |
|
remie: | Woensdag, augustus 10, 2005 14:54 |
terwijl een fikse boswandeling toch lekker moet opluchten, jammer het leven is zo mooi en de naturr nog mooier , ik kan er uren zwerven en alles fotograferen...ook in moeilijke en bange dagen...liefs Remie | |
moongirl1982: | Woensdag, augustus 10, 2005 13:59 |
het is niet fijn als iemand gevangen in zichzelf zit.toch hoop ik dat de weg naar buiten weer gevonden wordt, sterkte, groet moongirl1982 |
|
Oorlam: | Woensdag, augustus 10, 2005 13:04 |
een aai voor deze persoon | |
fiever: | Woensdag, augustus 10, 2005 12:29 |
Zwaar emotioneel geladen gedicht; krijg er een triest gevoel van Laten we hopen dat die bewuste persoon in staat is zichzelf gauw te bevrijden liefs, fiever |
|
vlokje: | Woensdag, augustus 10, 2005 11:49 |
Heel intens, veel sterkte gewenst voor deze persoon. liefs sylvia |
|
lisa21: | Woensdag, augustus 10, 2005 10:22 |
heel erg herkenbaar gedicht en heel mooi verwoord sterkten en veel liefs lisa | |
chocaatje: | Woensdag, augustus 10, 2005 10:02 |
nou heel veel sterkte!!! Hopen dat degeen zich snel beter voelt!!! En weer kan genieten van alles. En nooit meer gevangen hoft te zitten!!! -x- |
|
hiljaa: | Woensdag, augustus 10, 2005 09:55 |
droef !!! knufliefs--hiljaa-- |
|
~MeLoDy~: | Woensdag, augustus 10, 2005 09:11 |
die is heftig... gevangen in jezelf, lijkt me heel zwaar... hulp zoeken misschien ? veel sterkte voor die persoon gr. MeLoDy |
|
Lia : | Woensdag, augustus 10, 2005 07:53 |
ik dacht al..niet jouw stijl van schrijven... heftige inhoud... | |
Dirk Hermans: | Woensdag, augustus 10, 2005 07:28 |
echt met een gevoelig hart en met gevoel neergezet liefs Dirk |
|
poky: | Woensdag, augustus 10, 2005 07:07 |
droevig gedicht om bij wakker e worden,voel duidelijk hoe moeilijk de schrijver het heeft wens hem heel veel sterkte en hoop dat hij snel uit dit diepe dal zal geraken,liefs poky | |
Diane: | Woensdag, augustus 10, 2005 06:54 |
Het pad van het leven kan soms moeilijk zijn. Prachtig gedicht Liefs Diane | |
kleine ikke: | Woensdag, augustus 10, 2005 03:46 |
de wereld kan soms donker zijn door de kleuren in je hart | |
Sunflower Ria: | Woensdag, augustus 10, 2005 00:48 |
dieprakend stil dieprakend stil stilmakend diep rakend stil liefs en warme troostknuffel SunflowerRia |
|
Black Lord: | Woensdag, augustus 10, 2005 00:37 |
warm maar angstig verwoord ik voel het bijna wens ik kracht of genegenheid de woorden dragen een bijzondere verbondenheid warme groet ***Wim**** |
|
Rien de Heer: | Woensdag, augustus 10, 2005 00:34 |
Het viel me al op dat de zinnen zo lang waren...dacht dat je een nieuwe stijl van schrijven aan het proberen was....hoop dat de hij of zij die het geschreven heeft snel de kracht zal vinden om er weer bovenop te komen.... Groetjes, Rien. |
|
Niniki: | Woensdag, augustus 10, 2005 00:19 |
Tjee, ik vind het wel een erg moeilijke hoor. Knuffie Nini |
|
Raira (Ria): | Woensdag, augustus 10, 2005 00:12 |
pffffff zeer heftig gedicht en ik hoop dat die anonieme schrijver snel zichzelf weer terug vindt maar dan zonder dat vreselijke gevoel liefs en trusten Ria |
|
Auteur: M@rcel | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 10 augustus 2005 | ||
Thema's: |