Met mijn ogen gesloten
Met mijn handen in mijn tuk
Zo loop ik de wereld in
Denkend '' mijn leven kan niet stuk''
Mijn ogen gesloten
Zodat ik niets zie
Dat ik al dat verdriet en pijn
Niet meer zie..
Mijn handen in mijn tuk
Zodat ik niets voel
Geen warme plekken van het vuur
Dat verwoesting had als doel
Nee, ik wil het allemaal niet weten
Ik wil het niet zien
Ik wil me veilig voelen in deze wereld
En ook graag in mijn eigen, bovendien...
Maar mijn eigen wereld heeft geen regels
Niets dat niet mag
Je kan wel net doen alsof je me niet hoorde
Of alsof je me nooit echt zag
Het maakt mij niet uit,
Ik zie het toch niet meer
Ik ben bezig van binnen
Want dat gaat kapot, keer op keer
Niets dat nog lukt
Niets dat me nog blij maakt
Want ik ben niet meer veilig
En ik ben de enige die nog waakt
Ik waak over mezelf
En probeer mezelf te bevrijden
Maar met al die pijn van buiten af
Kom ik alleen maar toe aan lijden
Ik wil mezelf eerst oplossen,
Ik wil mezelf eerst helen
Daarna pas de buitenwereld
Want met pijn wil ik niet delen
Ik wil je graag geven waar ik naar zoek
Geven waar ik naar verlang
Maar ik geloof niet dat het me nu gaat lukken
Ik ben nu nog veel te bang
Ik moet mezelf eerst onder controle krijgen
en dan pas de buitenwereld leren kennen
Ik kan toch niets doen wanneer ik zelf op storten sta
Door de mensen die ook de wereld jennen
Ik kan het niet zonder mezelf
Ik moet mezelf eerst bevrijden
Want daarna kan ik pas wat doen
Aan al dat gruwelijke lijden...