Je scherpt licht in vouwend duister.
je scherpt licht in vouwend duister
een klauw met bont gevoerd
nagels putten in de huid
strelen bloedvergoten voren rood
het hart onbloot in spuitend dood
lach en kijk, je lijf bevrijd
van haat in levenloze staat
je trekken zijn verbekt in nijd
omdat het onderscheid
door dood niet meer bestaat
ze lachen met hun lippen dun
de lege ogen hongeren naar jou
kou verkilt nu zonder bot, je lijf kapot
je geest verdwaalt zonder houvast
vervloekt het donker op de tast
demonen ijlen woordloos diep
het zwart basalt gestalt in archetyp
vervlakkend krijsen je dimensies
in het strekken van de tijd, je ziel
verzoekt al weer een eindigheid.
wil melker
11/09/2001