Verdwenen..
Hoe hard de pen ook drukt,
Ze haatte haar eigen ziel.
Ze draaide constant rond,
zoals een spaak uit een wiel.
Haar pad kende geen terugweg,
en elke traan die ze liet,
was zoals voor ons,
een teken van verdriet.
Ze was jaloers op de stoom,
die rakeloos verdween.
Ze had medelijnen met de bomen,
die vast zaten in de grond als steen.
Maar met de laatste keer,
opende ze haar ogen.
Ze verdween,
het meisje met een doorzetvermogen.
De bomen hadden alles gezien,
De zon hield haar mond dicht.
Haar geconcentreert
op haar schijnend licht.
Maar volgens de getuigen,
was het een mooi verhaal.
Ook al lazen ze het
voor de 10de maal.