Het leven.
Niemand weet wanneer het eindigt.
Ik weet dat het dat doet.
Ik heb vele tranen laten vloeien om mijn dierbaren die heengingen.
Zelfs als ik nu nog tranen laat,is het voor de personen die ik mis.
Ik weet zelfs niet meer hoeveel het er zijn,teveel.
Ik zie tranen niet eens meer zoals velen doen.
Het is in mijn ogen dat mijn ziel niet weet wat te doen.
Het overlopen van gevoelens,en geen andere uitgang hebben dan de ogen.
Moeten we blij zijn dat we een dag doorkomen.
Of blij zijn dat we oud worden.
Er is 1 en al pijn.
Als een dierbare overlijdt,sterft een stukje van jezelf.
Ik ken het gevoel maar al te goed.
Het is anders als je iemand ziet lijden,en niks kunnen doen.
Toekijken en afwachten.
Dat is een straf zou je zeggen en denken.
Voor degene die toekijkt is het niet wetend wat te doen.
Voor degene die erin leeft en afwacht om heen tegaan,waarom ik?
Alles heeft een rede zeggen ze wel eens,nou vertel me dat eens,ik zie er geen.
Ik vraag het me wel eens af,hoe voelt het nou,wetend dat je tijd gekomen is,maar je weet niet wanneer!
Dat geld voor ons allemaal toch?
Waarom ken ik dat gevoel dan niet.
Anders is het als je weet dat je jong sterft.
Moet je gaan leven alsof elke dag je laatste is?
Hopen of wanhopen,dood of leven.
Ik hoop dat het in vrede gaat.