Als ik mezelf neerleg
in die donzen veren
op het einde van de dag
breekt mijn rug
kraken mijn wervels
roept de pijn
Ik schrijf zoveel beloften
op papier of in de lucht
maar de wind
- in een ruk -
voert ze mee, blaast ze uit
tot mijn allergrootste angst
Worden wie ik was
en leven met dezelfde
oppervlakkigheid in mijn bloed
Leven met dezelfde
leegte
Dat is mijn doodvonnis