Ik lig hier aan de maas,
alleen. . .
maar toch ook weer niet.
Zoveel mensen zijn nu om mij heen,
vrienden die gezellig met elkaar praten,
bejaarde stellen die genieten van de zon.
Ieder met hun eigen leven,
ieder met hun eigen gedachten,
ieder met hun eigen zorgen.
Als je alle tranen,
van de mensen hier aan de maas had gespaard,
had je de hele maas kunnen vullen,
maar die tranen zie je niet.
Innerlijke verdriet, pijn en zorgen,
zie je van buiten niet,
dat voel je in je hart.
En dat maakt het juist zo gevaarlijk,
want dat je het niet ziet,
wil niet zeggen dat het er niet is.
Auteur: syllieme | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 juni 2005 | ||
Thema's: |