ik was 16 toen ik voor het eerst moeder werd,en natuurlijk had iedereen een mening,dat kan ik me goed voorstellen
maar nu wil ik mijn verhaal vertellen
mijn eerste grote liefde was ook mijn eerste vriendje,na eerste keer gelijk zwanger geraakt,we hadden ons eerste kindje gemaakt.
zo jong en onervaren,gingen we het met ons drieeen klaren want uit onze liefde was gebloeit,was een wondertje gegroeit.
kort daarna kwam al de 2e het was voor mij een moeilijke tijd,ik had van onze relatie al heel erg spijt.ik ging van kind naar verantwoordelijkheid.
ik besloot met jullie 2 alleen verder te gaan,hij was vreemdgegaan,ik kon niet anders dan hem laten gaan,hij had me geestelijk en lichaamlijk al veeste veel pijn gedaan
ik ben zelf gelukkig met dit leven.maar ik word zo moe van die mensen die zeggen je heb je jeugt op gegeven.
dat weet ik ook wel maar jullie zijn er nou eenmaal.en jullie zijn mijn geluk.
waarom maken ;zij; dat stuk. bemoei je liever met je eigen leven,dat is vast ook geen zegen.
een kindje krijgen is geen fout,het is een wonder dat het mij mocht gebeuren,dus mensen hou op met zeuren,nu nog na al die jaren,blijven ze erover door malen.
maar ik zal je nu vertellen ik luister niet meer,die woorden doen mijn zeer.haal mijn trots niet omlaag.het voelt als een plaag.julie moeten hopen,want het geluk wat ik HEB kun je niet kopen..
Longo Ornella: | Maandag, juni 27, 2005 17:17 |
Gelijk heb je, mooi geschreven, trek je niet aan wat anderen zeggen of denken, zolang je je kinderen graag ziet en je kan ervoor zorgen (welke leeftijd je ook hebt) dan hebben mensen van buitenaf geen reden tot kritiek... Doe zo verder, laat je niet klein krijgen... Hoe heten je kindjes? Love Ya! |
|
Sifra.K: | Maandag, juni 27, 2005 10:19 |
Goed gezegd.. jonge schepsels zijn het mooiste wat er is .. Liefs Sifra |
|
Auteur: faith&hope | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 27 juni 2005 | ||
Thema's: |