Zoals zij daar staat,
Luisterend naar de golven, die onder de rotsen uiteenspatten.
Haar oogleden Gesloten, door de kracht van de wind.
Haar tranen vliegen door de lucht, als een laatse teken van dood en verderf.
Zal je nooit voor mogelijk kunnen houden,
Dat zij alles verloren had,
Alles waar zij voor stond, alles waar zij in geloofde.
Alles, was nu waardeloos.
Met een laatste schreeuw van onmacht, en de laatste tranen van verdiet,
Sprong zij van de de rots, waar een minuut geleden, zij vastgekluisterd stond aan de stenen.
Dit was geen sprong naar het einde, Geen val in het diepen,
Want zij was al te ver gevallen.
Dit was een laatste uitvlucht, naar een nieuw begin.
Al vallend met de wind door haar haren,
De tranen omhoog vliegend, Verliet haar ziel het lichaam,
Waar het zich eerst als een gevangenen bevond.
Haar ziel, zwerfend door deze wereld, zal laten zien..
..Dat dood en verderf de wereld nooit uit gaan.