Altijd was je positief,
je wist het zeker, je zou beter worden.
Eeuwige chemokuren en bestralingen,
ze leken niet op te houden.
Het maakte je allemaal niks uit,
als je op die manier beter kon worden.
Zoveel pijn heb je gehad,
en toch bleef je roepen: Ik word beter.
Nooit liet je aan ons zien,
hoeveel pijn je echt had.
Je werd beter,
je was ervan overtuigd.
Een keer heb je tegen mij gezegt,
lieve sylvana, ik ga dood.
Ik heb nu zoveel pijn,
dit is het einde.
'S avonds werden we ook opgeroepen,
het ging slecht,
het was misschien wel je laatste nacht.
Maar nee hoor, je wou beter worden,
je wou beter worden, voor ons.
Je knapte weer op,
zag weer licht in het duister.
Je had weer vertrouwen,
ging door met volle moed.
Wij wisten allemaal allang
dat je nooit zou genezen.
Maar we wilden niet dat je het wist,
je wilde immers toch leven.
Maar acht jaar na de diagnose kanker,
zei de arts tegen jou: wat we ook doen
je word nooit meer beter.
3 dagen later was je dood.
Oma, bedankt voor de moed
en de kracht die u in u had.
Oma, bedankt dat ik nog 14 jaar
van u heb mogen genieten
Ann-tje: | Woensdag, juni 22, 2005 19:24 |
een mooi gedicht, veel sterkte meissie, het is moeilijk om iemand te verliezen.. dikke knuffel, Annika |
|
debby dD15: | Woensdag, juni 22, 2005 15:58 |
erg mooi.. Ik vind het erg dat je je oma heb verloren...:-(( je kunt me altijd mailen als het niet meer gaat! knuff en sterkte debby |
|
Auteur: syllieme | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 22 juni 2005 | ||
Thema's: |