Om veertien over acht stormt ze haastig
voorbij talrijke tapijten bureautjes
seconden vliegen om haar hoofd, en wanneer
alle bellen ieder botje in haar bewegen
klikt de prikklok in werking.
Zij hoort niet
het kloppen van haar bloed
stuwend, tegennatuurlijk doorheen
gevoelloze handen lamgelegd
tikken de letters uur na uur ijler.
Zij hoort niet
het fluiten van water, slechts twee
minuten verminderde druk, opdat
het slikken een adem krijgt.
Twee uitstervende minuten koffiepauze,
het hoort niet
elke weekdag een nieuw gaatje
in haar vrolijkheid.