De eerste windsels waren te teer
om de nacht te verhullen, ik schuil
onder de lakens van het eerste uur
en zing een dronkemanslied tot
we neerstorten op onze ijsberg.
Teder brengen we de oceaan tot rust,
zinken in de diepte van warme handen
en het vervloeien van de tijd.
Het licht is al wakker wanneer
we opstijgen en met ferme wiekslagen
de ochtend omarmen, twee paar ogen
knipperen en vinden hun gelijke
aan het leven van vandaag. Daar
leggen we onze vleugels af
en proosten op een nieuwe storm.
sergev2005: | Maandag, juni 13, 2005 22:32 |
Mooie verwoording van gevoelens, graag gelezen, Liefs, een fijne avond, Serge |
|
~bengel~: | Maandag, juni 13, 2005 17:05 |
heel erg mooi gebracht mooie verwoording groet bengel |
|
sunset: | Maandag, juni 13, 2005 13:21 |
Gewoon een genot om jou te lezen. Heerlijk. Liefs / sunset |
|
Fri..: | Maandag, juni 13, 2005 09:20 |
En weer in jouw stijl, mooi geschreven en gevoeld Liefs, Frida |
|
Renate-td-: | Maandag, juni 13, 2005 01:15 |
Heel mooi dit, liefs Renate |
|
MayadeBij: | Maandag, juni 13, 2005 01:03 |
:) | |
Sheena: | Maandag, juni 13, 2005 00:50 |
pfft tis al laat *spitsvondigheid* natuurlijk. lastig he, dat tikken :P |
|
Sheena: | Maandag, juni 13, 2005 00:50 |
grappig vind ik de spistvondigheid van de windsels die zowel stof als wind in zich kunnen herbergen. ook het licht dat al wakker is kon me bekoren, ik zag die ogen al opengaan. wat me stoort aan dit gedicht is de rare afbreking van strofe 3 naar 4, tis duidelijk dat die zinnen bij elkaar horen. verder geen kritiek :P |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 13 juni 2005 | ||
Thema's: |