En dan opeens is het over
En wil ik alleen nog maar huilen
Wil ik niet meer boos op iedereen zijn
Alleen nog maar schuilen
De vlaag van woede is voorbij
Wat blijft is het eeuwige verdriet,
Dat (bijna een troost) deel van mij uitmaakt
Mij verweren lukt me niet
Ik heb geen zin meer om te vechten
Om duidelijk te maken wat ik wil
Het hele gevecht houd toch altijd op
Nog voor mijn eerste gil
Wat overblijft is leegte
Leegte in zinloos denken
Terwijl ik alleen maar duidelijk wil maken
Dat ik soms gewoon boos ben
In gedachten zak ik in elkaar
Moe van mijn hele bestaan
Het heeft voor mij ook geen zin meer
Om ergens tegenin te gaan