De geest uit laten waaien.
M`n voeten laten in het zand
hun afdruk staan.
Tot golven uit de branding
ze onder laten gaan.
Mijn ogen zijn wel open
maar bieden mij geen zicht.
Mijn huid is deels ontbloot
maar voelt geen brandend zonlicht.
Eigenlijk loopt alleen
mijn lichaam daar.
Al zwefend boven zee
bekijk ik haar.
Ik, als geest, heb de kans
even uit te waaien.
Om straks weer helder en fris,
in m`n lichaam terug te draaien.
*Lind@*: | Vrijdag, juni 10, 2005 19:09 |
Heel mooi verwoord, ikkrijg ook zin om naar het strand te gaan, alleen ligt dat voor mij niet op de hoek. Dus geniet ik gewoon nog een keer van jouw gedicht. Liefs Linda |
|
Sunflower Ria: | Vrijdag, juni 10, 2005 07:13 |
Prachtig mooi beeldend verwoord liefs en knuffel Warme Zonnegroet SunflowerRia |
|
wijnand.: | Vrijdag, juni 10, 2005 00:39 |
mooi gedicht | |
shelob: | Vrijdag, juni 10, 2005 00:29 |
Ja heeft geest af en toe nodig om uit te waaien, dag opgefrist geestje, Jolanda | |
Rien de Heer: | Vrijdag, juni 10, 2005 00:12 |
Heerlijk verfrissend gevoel... Groetjes, Rien. |
|
m@rcel: | Vrijdag, juni 10, 2005 00:11 |
Prachtig mooi geschreven heel mooi trusten m@rcel |
|
Renate-td-: | Vrijdag, juni 10, 2005 00:08 |
Mooi verwoord, heerlijk zo'n wandeling he, liefs Renate |
|
Auteur: kim_zegt** | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 10 juni 2005 | ||
Thema's: |