Je kijkt me recht in de ogen,
ik zeg tegen mezelf steeds opnieuw:
kijk hem recht in de ogen en dwaal niet af.
maar het is zo moeilijk,
ik kan het niet.
ik sla mijn blik af.
waarom nu toch??
ik weet nog goed,
je vroeg me eens,
toen ik kleiner was,
hoeveel ik van je hield.
ik spreide mijn benen,
blies mijn wangen op,
en spreidde mijn armen zo ver mogelijk uit elkaar..
zo veel hou ik van je;
antwoord ik lachend.
je grijnsde..
kom hier mijn lieve kleine meid.
ik was me van geen kwaad bewust,
en beseft niet,
dat je achter dat masker
zoveel verbergde,
zoveel verdriet veroorzaakte,
telkens wanneer je dat masker afnam...
*just me*