overspannen
glazen versplinteren
stukken van mijn bestaan
Breekbaar
laat iedereen me gaan
eens barsten bommen
explosies vol geweld
lig ik gevloerd
helemaal uitgeteld
daar ben jij
mijn sterke kracht
op dit moment
heb jij gewacht
langzaam maar zeker
veeg je mij bijeen
nu huil ik geluk
ben niet meer alleen
lommert: | Zaterdag, juni 04, 2005 20:47 |
zie er vroeger staan...en nu de lach er doorheen;) xxliefs willem |
|
Will Hanssen: | Zaterdag, juni 04, 2005 20:43 |
Heel erg mooi verwoord Lia! Liefs, Will |
|
Janette Scharenborg: | Zaterdag, juni 04, 2005 20:31 |
huil maar, ik huil met je mee, zo mooie om iemand te hebben die je weet op te beuren. veel liefs |
|
Rien de Heer: | Zaterdag, juni 04, 2005 19:25 |
Geluk huilen...mooi.... Groetjes, Rien. |
|
Jannie Hoogendam: | Zaterdag, juni 04, 2005 18:10 |
Oef Lia, ik ga je niet bijeen vegen he...kom op meis, het leven zit vol verrasingen...komt weer goed! knufff Jannie |
|
m@rcel: | Zaterdag, juni 04, 2005 18:07 |
Een beetje rustig aan dan komt het allemaal weer goed. Knuffie m@rcel |
|
psych: | Zaterdag, juni 04, 2005 18:01 |
nu ben ik een beetje stil,liefs,elze | |
Auteur: Lia van der Fluit | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 04 juni 2005 | ||
Thema's: |