Hij die in m'n ogen kijkt,
hij die altijd naar me lacht.
Ik die zijn blikken ontwijk,
ik die nooit is aan hem dacht.
Waarom is hij zo lief en mooi van binnen,
en ik zo kil en verrot.
Waarom kan ik nooit aardig beginnen,
maar maak ik juist alles kapot.
Hoe kan hij mij nou aardig vinden,
zonder een enkele lach.
Hoe kan ik ooit met hem binden,
als het helemaal niet mag.
Wat is verliefd zijn toch stom,
als je weet dat het niet kan.
Wat ben ik ook ontzettend dom,
om te denken aan: "houden van..."