In mijn hoofd hoor ik mijn vader nog schreeuwen.
'Ik krijg je wel!' is wat hij riep.
Het was mijn schuld.
Ik had het gedaan.
Maanden waren het, dat ik niet meer sliep.
Maar ik kon gewoon niet anders.
Het kon niet langer.
Wat had je dan verwacht,
Zitten en het accepteren?
Die gedachte maakte me alleen maar banger.
Ik had gebeld.
Vandaag ging eindelijk de bel.
Ze kwamen mijn vader halen.
'Om hem heel even mee te nemen'
Moeilijk was dit wel.
Mijn vader wist wel waarvor het was.
Ik zie zijn agressieve blik in mijn gedachten.
Hij wist dat ik het was,
Dat ik had gebeld.
Anders kon hij ook niet verwachten.
Achteraf heb ik er wel een schuld gevoel aan over gehouden.
Maar echt spijt ervan krijg ik niet.
Hij moest spijt krijgen van wat hij had gedaan.
Zien hoe ik en mijn zus ons voelden.
We hadden zoveel verdriet.
Nu heeft hij zijn exuses aangeboden,
Hij wil me 'in zijn armen sluiten'
Na alles wat hij heeft gedaan...
Jammer pa,
Had je ons thuis maar niet zo uit moeten buiten...
*Het is mij niet echt gebeurd*