Bijna 2 jaar geleden
en toch ben ik nog steeds niet vergeten
nu hier op heden
kon ik dat toen al weten
Slachtofferhulp wilde met me praten
maar nee ik had het niet nodig
ik vond dat ze het zo moesten laten
want het leek me overbodig
Nu bijna 2 jaar later zit ik er nog mee rond te lopen
met in mijn achterhoofd die enge gedachten
die toen eigenlijk mee zijn binnen geslopen
zonder de uitwerking ervan te verwachten
Hoe kan die overval uit mijn gedachte verdwijnen
hoe krijg ik dat gezicht van hem weg
de enge gedachte dat hij voor me gaat verschijnen
hoe dan, als ik mijn gevoel erover niet echt uitleg
Bang voor wat er misschien niet meer gebeuren gaat
wetende dat het maar een gedachte is
ik wil dat het me volledig verlaat
want het loopt allemaal erg mis
Het verhaal zit zo diep verdrongen
terwijl ik het nog helemaal kan beschrijven
maar toch, noodgedwongen
probeer ik de angstige gevoelens te verdrijven
Zijn ogen, zijn stem
blijven kijken, blijft spreken
die blik en woorden van hem
dat toen op een grap leken
Waren werkelijk gebeurd
hadden toen niet de inpakt die ze nu wel hebben op mij
en nu heb ik het gevoel dat ik me er toen lachend heb doorgesleurd
zonder te beseffen wat hij bedoelde met wat hij ons zei
Tranen stromen nog steeds
en angst is achter gebleven
en nu weet ik reeds
dat omdat ik toen niet praten kon, het beter allemaal had opgeschreven
Nu is het te laat
te laat om nog te treuren
over wat ooit wel over gaat
en hopelijk nooit meer zal gebeuren
Ps, kweet dat ik soms in herhaling ben gevallen, maar ik moest het nog is van me afschrijven!