Zwart waren mijn dagen
Want zwart is mijn kleur van de dag
Van de nacht ook
Zwaar als loden dekens waren mijn dagen
Want lood is mijn gewicht van de dag
Van de nacht ook
Leegte. Geschenk van mijn jeugd
Gegeseld door brute beulen
Zij verwoestten mijn ziel
Artemis waar was jij toen?
Wreed recital des levens
Lethargie! Verzwelg mij!
Visioenen van verzengende hellevuren
(Zij zijn mijn bron, ik ben uit hen opgestaan)
Voortvarend verbrand mijn laatste hoop
Ik zink weg in stinkend koude moerassen
De hemel ziet op mij neer en grijnst grijs
Een rauwe lach ontsnapt aan mijn keel
In het open veld sta ik alleen
Zichtbaar voor iedereen
Moorddadige mokers hoog geheven
Open toch die poort van liefde!
Gesloten tref ik hem steeds aan
(Heb ik de sleutel ooit gezocht?)
Afgronden spreken spreuken
Onmachtig om van repliek te dienen
De vorst bevriest de tranen op mijn gezicht
De honende massa ziet emotieloos toe
Kijk! De vergetelheid wenkt mij!
Zal het dáár echt anders zijn?
De wereld wentelt voor mijn ogen
Deze woeste wereld, groot en grauw
(Hoeveel werelden heb ik nodig?)
Prekende predikers bekoorden mij nooit
Hun beelden verloor ik al lang geleden
Het waren beelden, slechts met
de mond beleden