Duizenden woorden wilden mijn mond verlaten
Een zee van aan elkaar vast gelijmde woorden.
Maar eenmaal toen ik u zag liggen, leek ik te moe om te praten.
Het was alsof ik te moe was, mijn gevoel te verwoorden.
Duizenden woorden wilden mijn mond verlaten.
Maar ik was te moe, te moe om mijn mond te bewegen.
Ookal had ik dat zelf nog niet eens in de gaten.
Toen ik net iets wilde zeggen, kwam er een bui van regen.
Duizenden woorden wilden mijn mond verlaten.
Maar geen enkele verliet mijn mond.
Ik weet dat ons allemaal alleen gaat laten.
Het enigste wat ik zei is doei, toen ik opstond.