Daar rent ze
Door het naargeestige landschap
Omgeven door het donker
Ze stond niet stil
Zelfs niet voor adem
De lucht opende zich voor haar
De grijze bomen met hun takken
Ze wilde weg
Ze had niemand
De bladeren op de grond
Ritselden alsof ze haar uitlachten
Ze kon het niet meer aan
Het leek alsof de klok stil zou staan
Wat zou er gebeuren?
De lucht zwaar van emotie
De grond hard door stenen
Zo rende ze voort
In dit enge weer
Ze rende door het bos
En over de kale vlakten
Boom na boom
Door het mulle zand met kalen bomen
Maar opeens
Ze stond stil
Opeens was ze er niet meer…
Voor altijd verdwenen van de wereld
Niemand die het wist
Niemand die er om gaf
Ze had immers niemand
Ze was weg
Haar grootste wens
In vervulling
Haar onzichtbare glimlach met haar meenemend
Ze zou niemand ooit nog zien
Ze was gelukkig
Ze was er niet meer…