HET EENZAME HUIS
(zie ook http://www.gedichten-freaks.nl/toon.asp?num=328480)
de schommel staat heel alleen
als door een onzichtbare kracht voortgedreven
blijft ze haar beweging aanhouden
en het scherp piepen geluid bonkt ritmisch na
als de hartslag van het kind dat hier ooit in vervoering kwam
het terras etaleert een gedekte tafel
twee maal soep met brood
de bloemen op tafel tonen een liefde
van weleer van één kant
van een moeder voor haar kind
ik blijf in de hof ronddwalen
want er hangt een lichte schemer rond dit huis
als de laatst uitgeblazen adem van de bewoner
die hiermee elke bezoeker een welgemeende waarschuwing
als een zomerzucht toeblaast
en het is zomer, want de hitte is ondraaglijk en het zonlicht fel
en het is een waarschuwing, want ik durf me met moeite nog bewegen
ik kan me de opgeruimde kamers op de eerste verdieping
perfect voorstellen
maar durf niet naar binnengaan
de doosjes herinneringen op het rek, de kasten verklaringen
ze zouden me te zeer pijn doen
en pijn
daarvoor was ik niet naar hier gekomen