Ik heb nou pas in de gaten,
dat wat jij nooit kon laten,
dat wat jij voor mij deed en betekende,
eigenlijk heel fout was..
Die tijd heeft eigenlijk veel te lang geduurd,
het was of jij mijn hele leven hebt bestuurd..
Dagenlang was ik bij jou,
dagenlang deden we jouw saaie dingen,
nooit heb ik durven zeggen dat ik het anders wilde,
nooit heb ik durven zeggen dat het anders moest,
het ging erom, wat jou gedachtes waren,
en in die tijd, dacht ik dat jij het wel beter wist..
Ik keek tegen je op,
je beloofde van alles,
maakte nooit iets waar..
Ik bleef het maar proberen,
om deze tijden te keren,
maar je luisterde niet,
je had alleen maar oog voor jezelf..
Genoeg mensen zeiden dat het beter was zonder,
genoeg mensen zagen in dat het fout zat,
ik bleef eigenwijs en ging maar door,
je had nog zoveel beloftes staan,
ik wachtte tot je ze waar maakte,
maar dat kwam er nooit van,
soms moest ik er zelf maar achteraan gaan,
en zelfs dan duurde het nog zo lang,
het ging alleen om jou..
Wat jij wilde, waar jij zin had..
Als ik mijn gevoelens probeerde te vertellen,
zei jij dat het mijn eigen fout was.
Je zei dat ik het maar anders had moeten doen,
en ik geloofde je weer..
Ik vroeg je om raad, want die mensen kende je goed,
zelfs toen het uit de hand liep, bleef jij bij je punt,
ik had het verkeerd gedaan.. niet hun.
Altijd een hoop gezeik als ik thuis kwam,
altijd ruzie met mijn ouders,
zelfs die hadden het in de gaten.
Ik heb jou altijd maar laten praten..
Bij jou thuis, was altijd alles mogelijk,
hier ben je maar 2 keer geweest,
het enige wat mijn ouders konden doen was afkeuren..
ze wilden mij beschermen,
ze wilden dat ik een leuke jongen zocht,
ik dacht alleen aan jou,
voor mij was jij toen goed genoeg..
Je hebt me nooit ergens mee gesteund,
als ik iets goed probeerde,
vond jij het maar stom..
Als ik iets vertelde,
gaf jij mij maar de schuld..
Ik heb nooit iets van je gekregen,
zelfs de kleine dingen waren te veel gevraagd..
Nu, een half jaar later, denk ik eraan terug,
ik moet opnieuw vrienden maken,
die ik toen voor jou heb laten vallen..
ik had geen tijd meer voor ze,
ik dacht altijd dat ik aan jou genoeg had..
Mijn vrienden mogen je nog steeds niet,
als ze je zien kijken ze je liever dood..
Ze vinden je maar een raar jong,
ik weet nog wel, hoe het allemaal begon,
ik zag je lopen op de gang, via anderen raakte we aan de praat,
we kregen contact op MSN, spraken wat af,
en vanaf de eerste dag, keek ik naar je op,
en voor jou voelde dat goed..
Het ging tenslotte alleen maar om jou..
Het eindigde op dezelfde manier,
ik zei dat we moesten praten,
jij luisterde alleen maar naar jezelf,
trok je eigen conclusies,
maakte er zomaar een eind aan..
Je wilde niet wachten op een goed gesprek,
waar ik zo veel moeite voor moest doen,
om de moed bij elkaar te rapen..
Je zei dat het maar meteen uit was,
jammer dan..
Volgens jou wist je toch al wat er ging komen..
Je liet me niet uitpraten..
Het ging tenslotte alleen maar om jou..
Dit zal ik je nooit kunnen laten lezen,
je zou het niet accepteren, boos worden..
Je zal me niet geloven, alles ontkennen,
maar ik ervaar dit zo..
Want voor jou,
ben je zelf toch het belangrijkste,
het gaat tenslotte alleen maar om jou..